කැස්බෑවගෙ සුවිසැරිය (Adventures of Kesbewaa)

කැස්බෑවා දවසක් ව්‍යායාමෙකටත් එක්ක  පොඩ්ඩක් ඇවිදින්න ගියා. පාරදිගේ ගියොත් වාහනේකට අහුවෙලා කට්ට කුඩුවෙන්න ඉඩ තියෙන නිසා  ඉතිං ඔය ලඳු කැලෑ, වතු මැදිං තමයි ගියෙ. ඔහොම එක වත්තක් මැද්දෙං යනකොට කැස්බෑවා දැක්කා ආච්චි කෙනෙකුයි සීය කෙනෙකුයි හාන්සි පුටු දෙකක් තියාගෙන වාඩිවෙලා පරණ දේවල් කතා කර කර ඉන්න‍‍වා. දෙන්නම බොහොම සැහැල්ලුවෙං  සතුටෙං හිටපු නිසා පොඩ්ඩක් කිට්ටු කරල බලන්න ඕනෙ කියල කැස්බෑවට හිතුනා. 

ඔයාට මතකද අපි යාලු වෙච්ච අළුත ඔයා ගොඩක් ආදරෙන් අත දික් කරල මගෙ අතිං  අල්ලන විදිහ? ආච්චි බොහොම ආදරෙන් සීයා දිහා බලල ඇහුවා.

සීයා ආච්චි දිහා හිනාවෙලා බැලුවා. බලල අත දික් කරල ආච්චිගෙ අතිං අල්ලගත්තා.

ආච්චි හිනා උනා. ඔයාට මතකද අපි බඳින්න කලිං ඔයා අපේ ගෙදර ආපු වෙලාවට අම්මලට හොරෙං එකපාරට මගෙ කම්මුල ඉඹිනව? ආච්චි ආයෙමත් ඇහුවා.

සීය හිනාවෙලා එක පාරටම ලං වෙලා ආච්චිගෙ රැලි වැටිච්ච මූණ ඉම්බා.

ආච්චි තවත් දුර ගියා. ඔයාට මතකද අපි බැන්දට පස්සෙ ඔයා හිමීට හිමීට මගෙ කන හපනවා?

සීයා අමාරුවෙං  පුටුවෙං නැගිට්ටා. නැගිටල ගේ පැත්තට  ඇවිදගෙන යන්න පටං ගත්තා.

ආච්චි කලබල උනා. ඔයා කොහෙද යන්නෙ?  කියල ආච්චි දුකෙං වගේ ඇහුවා.

මගෙ දත් ටික අරං එන්නං, කියල සීය කිව්වා.

කැස්බෑවා මේ ලඟදි දවසක් රූප‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍වාහිනියෙ ගිය වැඩසටහනක් බැලුවා . Comedy Star. කලිනුත් මේකෙ දැන්වීම් කීපයක් දැකල තිබුනත් වාඩි උනේ ඉතිං කැස්බෑවා හිනාවෙන්න ගොඩක් කැමති හිංදා.

ඔන්න ආව එක තරඟ කාරයෙක්. ඇවිල්ල මොන මොනවද කලා. අපේ ගෙදර කාටවත් නං හිනා ගියෙ නෑ. විනිශ්චය මණ්ඩලේ අය හිනා උනෙත් නෑ. මිනිහ ඔන්න යන්න ගියා.  මං කල්පනා කලේ මේ වටේට මිනිහව තේරුවෙ  කවුද කියල. වෙන කවුද ඉතිං?

ඊලඟට ආව තවත් තරඟ කාරයෙක්.  Body builder කෙනෙක් හැටියට තමයි රඟපෑවෙ. අත් දෙකේ උඩ හරියෙ බැලුං වලිං මස් පිඬු එහෙම හදාගෙන. ඇවිත් මොන මොනවද කලා. අපිටනං ඉතිං හිනා ගියේ නෑ. මං කල්පනා කලේ ඒක විකට රංගනයක් නෙමෙයිද කියල. ඒත් ඇඬුනෙත් නෑ.  වෙන කිසිම හැඟීමක් දැනුනෙත් නෑ.  තරඟකාරයෙක්ද තරහ කාරයෙක්ද මංදා. වෙලාව නාස්ති කරපු එක විතරයි. පස්සෙ තමයි තේරුනෙ ඒක තමයි රාජකීය  විහිලුව කියල.

විනිශ්චය දෙනකොට තමයි මගෙ ඇස්දෙකට කඳුලු ආවෙ. කැස්බෑවගෙ ආසම, ලස්සනම ලස්සන කාංචනා කට ඇරිය..... අවාසනාවකට වගේ. 

හොඳමයි කිව්වෙ. හැබැයි නැති හොඳ. අනේ මංදා, ආයෙත් කාංචනා දිහා ඒ විදිහට බලන්න නං කැස්බෑවට බැරිවෙයි. වැඩේ ඒ තරං සවුත්තුයි. තව එතන හිටපු පරණ නළුවෙක් කිව්වෙ කෙට්ටු කෙනෙක් මේ වගේ තේමාවක් තෝරගන්න එක‍ම හාස්‍යයක් කියල.  කාට කියන්නද මංදා. මේ මිනිස්සු  

විහිලු දැකල නැති හැටි.

කතාව ඔතනිං ඉවර නැත්තෙ අපේ කරුමෙටම තමයි. ලංකාවෙ විකට කලාව මේ තරං පල්ලෙහට වැ‍ටුනෙ ඇයි කියල හිතාගන්නත් බෑ. ගොඩක්ම චිත්‍රපටිත් ඔය වගේම තමා ඉතිං. නළුවො හිනා වෙනව අපි බලං ඉන්නව. කටත් ඇරගෙන. ටික වෙලාවකිං නැගිටල යනව. ලංකාවෙ නිර්මාණශීලීත්වයට මොකක් වෙලාද?

නරක කිව්වා ඇති.  බොරලුගොඩේ තියෙන මැණික් වගේ බැබලෙන ඒවා දෙක තුනකුත් තියෙනව ඔය අතරෙ. එකක් තමයි සිකුරු හතේ.  මං දැකපු ඇත්තටම හිනා යන චිත්‍රපටියක්. විජය නන්දසිරිගෙ රංගනයටත් වඩා ගිරිරාජ්ගෙ රචනය අනර්ඝයි. (ඒකෙ  තියෙන නපුංසක චරිත වලට නං හිනා යන්නෙ නෑ) ඒ වගේම එතුමා, ආදී තවත් හොඳ නාට්‍ය එකක් දෙකක් කැස්බෑවා රස වින්දා. ඒ එක්කම අමතක තරන්න බැරි කෙනෙක් තමයි හිරු එකේ DJ අරා. බොහොම අපූරු‍‍වට වැඩේ කරනව. හිනා සාගරයක්. උදේට උදේට අහල බලන්නකො.

ඉතිං මේ මිනිස්සුංගෙංවත් හිනාව කියන්නෙ මොකක්ද කියල ඉගෙන ගත්තොත්  හොඳයි. කැස්බෑවට පුළුවං පුළුවං වෙලාවට හම්බු  වෙන හොඳ විහිලුවක් (කැස්බෑවට හිනා යන එකක්) මෙතන දානවා. හිතට එන දේ කියන්නකො.

එකෝමත් එක රටක හිටියලු බොහොම  පෝසත් නීතිඥ මහත්තයෙක්. දවසක හවස් යාමෙ  එතුමාගෙ ලිමොසීන් (limousine කියන්නෙ දොරවල් අටක් විතර තියෙන දිගම දිග කාර් ජාතියක්)

එකේ පිටිපස්සෙ වාඩිවෙලා යනකොට දැක්ක ජීවිතේට දැකපු නැති සිද්ධියක්. ඒ මොකද්ද ඒ? මෙන්න බොලේ මිනිස්සු දෙන්නෙක්  පාර අයිනෙ තණකොල කනව. එතුමා රියදුරාට නවත්තන්න කියල බැස්ස බලන්න මොකද්ද වෙන්නෙ කියල.

“ඇයි ඔයා තණකොල කන්නෙ?” කියල එතුමා එක්කෙනෙක්ගෙං ඇහුව.

“අපිට කෑම ටිකක් ගන්නවත් සල්ලි නෑ මහත්තයො” කියල ඒ මනුස්සය කිව්ව.

“ආ..... එහෙනං මාත් එක්ක එන්න”

“අනේ මහත්තයො, මට ගෑනියෙකුයි  දරුවො දෙන්නෙකුයි ඉන්නව!”

“ඒගොල්ලොං වත් එක්කං එන්න.  ඔයත් අපිත් එක්ක එන්න” කියල එතුමා අනිත් මනුස්සයටත් කිව්ව.

“අනේ මහත්තයො, මට ගෑනියෙකුයි  දරුවො හය දෙනෙකුයි ඉන්නව!”

“ඒ ගොල්ලොං වත් එක්කං එන්න.”

කාර් එක කොච්චර ලොකු උනත් ඉතිං වැඩේ ලේසි උනේ නෑ. හැබැයි කොහොම හරි ඒගොල්ලො  ඔක්කොම කාර් එකට නැග ගත්ත.  ඊට පස්සෙ කාර් එක පිටත් උනා.

“අනේ මහත්තයො මහත්තය ගොඩක් කරුනාවන්තයි. ඔබතුමාට කොහොම පිං දෙන්නද කියල මට තේරෙන්නෑ. ඒත් ... ඒත් අපි ඔක්කොම වෙනුවෙං ඔබතුමාට ගොඩාක් පිං ” ඇස් දෙකේ කඳුලු පුරෝගෙන එක මනුස්සයෙක් කිව්ව.

“ආ..... ඕක මොකද්ද? සුලු දෙයක්නෙ.

අපේ ගෙදර තණකොල අඩි දෙකක් විතර උසයි” කියල එතුමා කිව්ව.

අපේ රජතුමාටයි  රණවිරුවන්ටයි පිං සිද්ධ වෙන්න  යුද්දෙනං ඉවරයි වගේ. චාල්ස් ඇන්තනි, නඩේසන්, රමේෂ්, පුලිදේවන් කියන අය මැරිල  කියල අඳුනගෙනත් ඉවරයි. ප්‍රභාකරන් ගැන තාම නෑ හරි ආරංචියක්. මේ මං හිතන්නෙ දන්න කාලෙක අපි කරපු ලොකුම දේ.

ලංකාවෙ අපි කොහෙ කරන්නද? ආන්ඩුවට පුළුවංද කිසිදෙයක් හරියට කරන්න? කියල අහන්න දැං කාටවත් බෑ. අපිට පුළුවං ඕන දෙයක් කරන්න.

දැං තියෙන්නෙ අමාරු හරිය කියල කිව්වෙ රට ගොඩනැගීම ගැන. සෑහෙන්න අමාරු බරපතල ඉතා වැදගත්, කල යුතුම වැඩ ‍ගොඩක් තියෙනව ඉස්සරහට. වෙනස තියෙන්නෙ දැං අපිට පුළුවං. ඉස්සර වගේ නෙමෙයි. 

දැං ඉතිං නිදිගැට  කඩල අතපය දිගඇරල වැඩේට බහින්න තමා තියෙන්නෙ.

ආයුබෝ වේවා! ජයවේවා!

Template වෙනස් කරන්න ගිහිල්ල කැස්බෑව පොඩි අකරතැබ්බකට  මූණ දුන්න. යංතං ජාම බේරගත්ත. හැබැයි තාම වැඩේ ඉවර නෑ. 

දවසක් මේ අපේ බොරැල්ල පැත්තෙ රස්සාව කරන මහත්තයෙක්  එලියට බැස්ස තේ එකක් බොන්න  කියල. ඒ වෙලාවෙ මිනිහ දැක්ක ටිකක් අමුතු  පහේ අවමගුල්  පෙරහැරක්.  අමුතුයි කියන්නෙ හරිම වෙනස්.  සාමාන්‍ය අවමගුල්  පෙරහැරකදි යන්නෙ  එක  hearse (හර්ස්) එකනෙ. මෙන්න මේකෙ දෙකක් යනව. ඒ මදිවට ඒ දෙක පිටිපස්සෙ මිනිස්සු දෙසීයක් විතර එකා පස්සෙ එකා ‍පෝළිමට යනව. සාමාන්‍යයෙන් කට්ටිය ඔක්කොම එකටනෙ යන්නෙ.  පෝළිමට  යන්නෑනෙ. හරිම අමුතුයි.

ඉතිං මේක දැකපු මහත්තයට ඇතිවුනා දරුණු  කුතුහලයක්.  මේ මොකද්ද  මේ  කතන්දරේ?  පොඩ්ඩක් බලන්නෝනෙ  කිට්ටු කරල. කිට්ටු කරල බලනකො‍ට දැක්ක නෑයෙක් කියල හිතන්න පුළුවන් කෙනෙක් hearse (හර්ස්) දෙක පස්සෙං යනව. මිනිහ අතේ දම්වැලකිං ගැටගහපු ලොකූ බල්ලෙක්.

මේ කතන්දරේ දැනගන්නැතුව නං අද මං ගෙදර යන්නෙ නෑ.... කියල මහත්තයට හිතුන. ඊට පස්සෙ හිමීට  අර නෑයට කිට්ටු කරලා කියනව,

“ම්  මේ.. මට බොහොම කනගාටුයි ඔයාට වෙච්ච කරදරේ ගැන”

නෑයා  නිහඬයි. ඒ පාර ටිකක් පසුබෑවත් වැඩේ අත අරින්න මිනිහ ලෑස්ති නෑ. ආයෙත් කියනව,

“මම දන්නව මේ වගේ වෙලාවක කරදර කරන එක සුදුසු නෑ කියල. ඒත් මං දැනගන්න කැමතියි මොකක්ද උනේ කියල. ඇයි මේ hearse (හර්ස්) දෙකක්?”

ඔන්න ඒ පාර නෑයා කට ඇරියා. “පළවෙනි hearse (හර්ස්)  එකේ ඉන්නෙ මගෙ නෝනා. මේ  බල්ල  එයාව කෑව”

“ඕ... මට හරිම කනගාටුයි” කී මහත්තයා දුක පෙන්නන්නත් එක්ක මුකුත් නොකියා බිම බලාගෙන නෑයත් එක්ක ටිකක් දුර ඇවිදගෙන ගියා. ඊට පස්සෙ අහනව,

“එතකොට  අනිත් hearse (හර්ස්) එක?”

“ඒකෙ ඉන්නෙ නෝනගෙ අම්ම. ඒ කියන්නෙ  මගෙ නැන්දම්ම. එයා දුවව බේරගන්න හැදුව. එතකොට බල්ල එයාවත් කෑවා”

“දෙයියනේ..” කියපු මහත්තයා තවත් ටික දුරක් සද්ද නැතුව නෑයත් එක්ක ඇවිදගෙන ගියා. ගිහිං හිමීට  අහනව,

“ටික  දවසකට බැරිද මට මේ... මේ... මේ... බල්ල‍‍‍ව  දෙන්න?”

කැස්බෑවා internet කියල මුලිංම ගත්තෙ Mobitel HSDPA data package එකක්. (ඒක ඊට වැඩිය සිංහලට දාගන්න ටිකක් අමාරු උනා)  ඒකෙ කිසි අවුලක් තිබ්බෙ නෑ. එකම ප්‍රශ්නෙ  තමයි බාන්න  තිබිච්ච සීමාව. Speed එක එහෙම පොරොන්දු  වෙච්ච ගානට තිබුනා.

මගෙ ඉතිං අවශ්‍යතාවෙ සීමාවක් නැති කම හිංද මට ඕන උනා unlimited package එකක්. ඔය අතරෙ තමයි Airtel unlimited data package එක ආවෙ. මාසෙ‍ට රුපියල් 1499.  Download speed එක 3.2Mbps. 

ඒක කොච්චර simple plan එකක්ද?

මම ඉතිං දුවගෙන දුවගෙන ගියා සම්බන්ධ වෙන්න. මුළින්ම  ගියෙ නාරහේන්පිට  head office එකට. එතන හිටපු කොට මහත බුවා සෑහෙන්න මහන්සි උනා මට connection එක නොදී ඉන්න. නොයෙක් කතා කිව්ව. Signal නෑ කිව්ව, sim නෑ කිව්ව. මට මතක් උනේම ආන්ඩුවෙ කන්තෝරුවක්.

කොහොම හරි මගේ අප්‍රතිහත ‍ උනන්දුවෙ  ප්‍රතිඵලයක්  විදිහට අන්තිමට connection එක ගත්තයි කියමුකො කොල්ලුපිටියෙං. බැලින්නං මගෙ usb modem එක Mobitel  වලට lock කරල. Mobitel වල හො‍ඳේ කියන්නෙ නිකමටවත් ඇහුවෙ නෑ මොකටද unlock කරන්නෙ කියල. වැඩේ කරල දුන්නා. ආයෙත් හිතේ මනාපෙන් යන්න  පුළුවන් තැනක් ඒක.

ඉතිං මුලදි මුලදි Airtel එකත් හොඳට  දිව්ව. හැබැයි 3.2 Mbps නං කවදාවත් ආවෙ නෑ. වැඩිම ආවෙ 1.9Mbps විතර තමයි. ඒත් දැං මාසෙක විතර ඉඳල වේගෙ බැහැල බිංදුවට. speed test එකේ බලනකොට 0.03Mbps එනව.  බඩගාගෙන යන්නෙ නිකං ‍ඔය පින්තූරෙ වගේ. 

ප්‍රීතිය ඉහවහ ගන්න බැරිවෙච්ච පාර මම  දුන්න call 

එකක්. දීල, දැම්ම මගෙ චෝදනාව.

දවස් දෙක තුනකට පස්සෙ ඕං එනව sms එකක් ප්‍රශ්නෙ විසඳුවා කියල. හැබැයි speed test එකේ බලනකොට කිසිම වෙනසක් නෑ. ආයෙ call කලහම  කියපි Band width එක මදි වෙලා. මේ දවස්වල වැඩි කරගෙන යනව, ඉක්මනටම හරියයි කිව්වා. මං ඉතිං ඇහුව අර විසඳුව කියල sms එකක් එව්වෙ මොන ප්‍රශ්නෙද   කියල. මෙන්න කියනව Band width මදි ප්‍රශ්නෙ   කියල  දැනගත්ත හිංද සහ වැඩේට අතගහල තියෙන හිංදලු එහෙම කිව්වෙ.

ඉංදියාවෙ විසඳුව කියල කියන්නෙ එහෙම වෙන්නැති කියල ඉතිං මම හිත හදා ගත්තා. ඉක්මනටම හරිගියොත් හොඳා.

බලමු..... බලමු...

මට නං ඉතිං මේ වැඩේ නිතරම වෙනවා. මම දන්න කීප දෙනෙක් ඉන්නව දවසට පැය එකහමාරක් දෙකක් බස් එකේදි දාගන්නව. (Cover කරගන්නව) රෑට නින්ද අඩු අයට මේකෙ වටිනාකම කියල නිම කරන්න බෑ .  නරක නෑනෙ වැඩේ? හැබැයි ඉතින් ඔය අතරෙ බොරුව‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍ට  නිදාගන්න  අයත් නැත්තෙ‍ම නෑ. ඇයි කියන්න ඔනෙ නෑනෙ. කොහොම උනත් ඉතිං මේකෙං කාටවත් බරපතල  ප්‍රශ්නයක්නං වෙලා ඇති කියල මං හිතන්නෑ. 

හැබැයි ඉතිං බස් එකේ එක්තරා මාරාන්තික නින්දකුත් තියෙනව. ඒ මොකක්ද ඒ? ඒ තමයි බස් (Bus) එකේ රියදුරු  මහත්ත‍යගෙ නින්ද. ගෙදරදි නං අපිට මොකෝ? බස් එකේදි නං තමයි ඉතිං ප්‍රශ්නෙ.

කැස්බෑවා මේ ලඟදි දවසක් තණමල්විල පැත්තෙ කැරකෙනකොට තමයි මේ සිද්ධිය දැක්කෙ. බයත් හිතුන දැක්කම. වාසනාවට වගේ "කාටවත් එහෙමට තුවාල නෑ" කියල තමයි ලඟ හිටපු මල්ලි කෙනෙක් කිව්වෙ. (No serious injuries)

මම දන්න රියදුරු මහත්තුරු  කීප දෙනෙක්ම කිව්වෙ හිමිං යනකොට නින්ද යන්න තියන ඉඩ ටිකක් වැඩී කියල.  ඒ කතාවෙ යම්කිසි ඇත්තක් තියෙනව කියල මට ත් හිතෙනව. හිමිං යද්දි බොහොම සැහැල්ලුවෙං යන්න පුළුවන් නිසා අව‍‍‍‍‍ධානය අඩුවෙන එක  සාමාන්‍ය දෙයක්. (Don't relax and be alert when driving)

 කෝකටත් පරිස්සමෙං, හො‍ඳේ!